|
آداب سفره‌اندازی: انداختن سفرة ام البنین معمولاً زمان معین و مشخصى ندارد و آن را در هر روز از سال و در هر موقع از روز مى‌توان انداخت. در بعضى جاها، از جمله خراسان، این سفره را در روز سه‌شنبه مى‌اندازند. سفرة ام البنین را که یک سفرة پارچه‌ای سفید است، در میان اتاقى در خانه مى‌گسترند و اسباب و خوراکیها را روی آن مى‌چینند.
از آداب سفره نماز و دعاست. نماز سفره، دو رکعت نماز حاجت است که آن را صاحب سفره و زنانى که حاجت و نیازی دارند، روی سجاده و در پای سفره مى‌خوانند. زنان به هنگام نیت کردن، حضرت فاطمة ام‌البنین را به دستهای بریدة فرزندش ابوالفضل قسم مى‌دهند که حاجتشان را برآورده کند. در برخى از مناطق ایران، پیش از خواندن نماز ام‌البنین، دو رکعت نماز هم به نام حضرت ابوالفضل، باب الحوائج، مى‌خوانند و حاجت خواهى مى‌کنند.
پس از پایان نماز، دعای توسل مى‌خوانند. آنگاه صد بار به شمار دانه‌های تسبیح این اوراد (نک: شکورزاده، 29؛ صفى‌نژاد، 402) را که مخصوص سفرة ابوالفضل است (نک: دولتى، 194)، مى‌خوانند: ای ماه بنى‌هاشم، خورشید لقا عباس {} ای نور دل حیدر، شمع شهدا عباس از رنج‌وغم و محنت،ما رو به‌توآوردیم {} دست‌من‌محزون‌گیر،ازبهر خدا عباس
دعا و اوراد سفره را معمولاً ملاّ یا روضه خوان زن که او را در خراسان «آتو» (نک: شکورزاده، 31) و در تهران «خانم درسى» مى‌گویند، مى‌خواند و بانوان پای سفره پس از او تکرار مى‌کنند. سرانجام، حاضران در مجلس خوردن خوراکیهای سفره را آغاز مى‌کنند. | 
